بررسی تاریخچه مبارزات مردم کرانه باختری: دلایل ناکامی یاسر عرفات در مقابله با اشغال این منطقه +تصاویر

در کنار موضوع جنگ غزه و جنایات متعدد رژیم صهیونیستی علیه مردم مظلوم فلسطین، ناکامی این رژیم در اشغال نظامی غزه و تلاش دولت ترامپ برای خارج کردن صهیونیست‌ها از این باتلاق، همچنین تلاش‌های جناح‌های تندرو کابینه نتانیاهو برای رسمیت بخشیدن به اشغال کرانه باختری و آنچه که آن‌ها “یهودا و سامره” می‌نامند، جنجال سیاسی بزرگی را در ماه‌های اخیر به وجود آورده است. برخلاف باور عمومی، تلاش‌های صهیونیست‌ها برای الحاق کرانه باختری به سرزمین‌های اشغالی تحت کنترل خود، مسئله‌ای جدید نیست و قدمتی حتی بیشتر از تشکیل این رژیم جعلی در سال ۱۹۴۸ دارد. این منطقه از اهمیت تاریخی، مذهبی و ایدئولوژیک بالایی برای صهیونیست‌ها برخوردار است و تنها با بیت المقدس قابل مقایسه است. به همین دلیل، در چهار گزارش تحلیلی به بررسی سابقه تاریخی و دلایل اهمیت منطقه کرانه باختری برای رژیم صهیونیستی و تلاش‌های آن‌ها برای رسمیت بخشیدن به اشغال این منطقه خواهیم پرداخت.

قسمت اول: از دیوارکشی‌های نژادپرستانه تا تلاش برای کوچ اجباری ساکنین

علی‌رغم مخالفت‌های ظاهری ترامپ، اسرائیل همچنان به دنبال اشغال کرانه باختری است. جنبش فتح به رهبری یاسر عرفات، فلسطینی متولد مصر که پدری اهل غزه و مادری اهل قدس داشت، پس از جنگ شش روزه به طور جدی وارد صحنه سیاسی فلسطین شد. فتح در سال ۱۹۵۹ توسط برخی فعالان سیاسی فلسطینی ساکن کشورهای عربی تأسیس شد و با ایدئولوژی ملی‌گرای فلسطینی خود، توانست حمایت گسترده‌ای در میان فلسطینیان کسب کند. پس از پایان جنگ شش روزه، فتح که اکنون بخشی از سازمان آزادی‌بخش فلسطین (PLO) بود، با حمایت دولت اردن اردوگاه‌ها و آموزشگاه‌های نظامی در خاک اردن تأسیس کرد و نیروی قابل توجهی را به شاخه نظامی PLO جذب کرد. نیروهای مقاومت فلسطینی موسوم به فدائیان، به سرعت پس از پایان جنگ شش روزه، حملات خود را از خاک اردن به سرزمین‌های اشغالی و قوای نظامی صهیونیست‌ها در کرانه باختری آغاز کردند و به چالشی بزرگ برای اشغالگران تبدیل شدند.

نقطه عطف تاریخی که نام فتح و عرفات را در صحنه سیاست جهانی مطرح کرد، نبرد کوتاه الکرامه بود که نام خود را از روستایی در غرب اردن گرفته است. این روستا که به مقر اصلی سازمان آزادی‌بخش فلسطین تبدیل شده بود، در روز ۱۵ مارس ۱۹۶۸ و در خلال جنگ فرسایشی میان ارتش‌های مصر، سوریه و اردن با رژیم صهیونیستی، شاهد نبردی ۱۵ ساعته بود. نیروهای ارتش رژیم صهیونیستی با نیرویی شامل یک تیپ زرهی، یک تیپ پیاده، یک گردان نیروی ویژه، یک گردان مهندسی و پنج گردان توپخانه به قصد نابودی اردوگاه‌های PLO و کشتن یا دستگیری یاسر عرفات حمله کردند. اگرچه آن‌ها موفق شدند کنترل روستا را برای چند ساعت به دست بگیرند، اما با آتش مؤثر نیروهای توپخانه و پیاده ارتش اردن و فدائیان فلسطینی که مواضع دفاعی مناسبی داشتند، دچار تلفات و خساراتی شدند و در نهایت ناچار به عقب‌نشینی از منطقه شدند.

پس از نبرد الکرامه، جنبش PLO شهرت و محبوبیت گسترده‌ای در جهان عرب کسب کرد و سیل داوطلبان جدید و حمایت‌های مالی از کشورهای مختلف عربی به آن جلب شد. سازمان آزادی‌بخش فلسطین ایده اصلی خود را حق تعیین سرنوشت برای مردم فلسطین و برپایی دولت در سرزمین‌های فلسطینی اعلام کرده و اقدامات سیاسی-نظامی خود را بر این اساس قرار داد.

حملات فدائیان فلسطینی به اشغالگران در کرانه باختری از طریق خاک اردن در دوره جنگ فرسایشی ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۰ ادامه داشت، اما آغاز درگیری خونین موسوم به سپتامبر سیاه در سپتامبر ۱۹۷۰ میان ارتش اردن و گروه‌های مسلح فلسطینی، نقشه‌های عملیاتی سازمان آزادی‌بخش فلسطین و دیگر گروه‌های مبارز را به شدت محدود کرد. ملک حسین، پادشاه وقت اردن، به دستور آمریکا و برای جلب رضایت و صلح با رژیم صهیونیستی، اقدام به سرکوب مبارزان فلسطینی در خاک اردن کرد. با کشته شدن تعداد زیادی از فدائیان فلسطینی و اخراج آن‌ها از اردن، لبنان به مقصد بعدی این نیروها تبدیل شد و در سال‌های دهه ۱۹۷۰ تا ۱۹۸۲، کرانه باختری تحت اشغال اسرائیل شاهد فعالیت‌های جدی سیاسی-نظامی فلسطینیان نبود. با خروج نیروهای مسلح فلسطینی از اردن، سوریه و مصر نقش اصلی حمایت از این نیروها را بر عهده گرفتند.

جنگ یوم کیپور در پاییز سال ۱۹۷۳ در ابتدا با پیروزی‌های اولیه ارتش‌های عربی، امیدی در دل‌های فلسطینیان برای رسیدن به آرمان‌هایشان ایجاد کرد، اما در نهایت تنها به ورود مصر به مذاکرات با صهیونیست‌ها برای اعاده حاکمیت بر صحرای سینا منجر شد. با امضای پیمان کمپ دیوید در سال ۱۹۷۹، مصر به عنوان مؤثرترین کشور عربی در جبهه حمایت از فلسطینیان از این جرگه خارج گردید که ضربه‌ای مهم به مبارزات فلسطینیان در جهت احقاق حقوق اساسی خود محسوب می‌شد. یاسر عرفات، رهبر سازمان آزادی‌بخش فلسطین، که دیگر امیدی به عملیات مستقیم از طریق خاک اردن در کرانه باختری نداشت، ناچار به انتخاب کشور دیگری برای ادامه فعالیت خود شد؛ یعنی کشور لبنان.