مادران شهدا؛ نمادهای استقامت و پایداری ملت

در روز تکریم مادران و همسران شهدا، روایت‌های مادرانی که عزیزترین سرمایه‌هایشان را در راه دفاع از دین، وطن و ارزش‌های انقلاب اسلامی تقدیم کرده‌اند، بار دیگر توجه جامعه را به حقیقت ایثار و معنای واقعی وفاداری به آرمان‌ها جلب می‌کند. این روز فرصتی است برای بازخوانی روح بزرگ و قلب‌های پاکی که خالصانه فرزندان خود را برای پاسداری از امنیت مردم و اعتلای پرچم ولایت به میدان‌های سخت فرستادند. هر یک از مادران شهدا داستانی دارند که در عمق جان جامعه نفوذ می‌کند؛ داستان‌هایی که با اخلاص، مجاهدت، اطاعت از ولی‌فقیه و باورهای ناب دینی درهم تنیده شده و نسل‌های بعدی را نسبت به مفهوم «مسئولیت» و «ایستادگی» آگاه می‌سازد. این روایت‌ها تنها خاطره نیستند؛ بلکه بخشی از حافظه فرهنگی ملت ایران محسوب می‌شوند. مادرانی که سال‌ها پیش از اعزام فرزندانشان، با تربیت، باور و عمل خود، زمینه‌ساز شکل‌گیری روحیه ایثار در آنان شدند، امروز شاهد به ثمر نشستن آن ایمان و پایبندی هستند؛ ایمانی که از خانه‌های کوچک اما نورانی آغاز شد و در میدان‌های بزرگ جهاد شکوفا گشت. این پیوستگی تربیت خانوادگی و مجاهدت میدانی، نقطه کانونی تمامی گفت‌وگوهای این مادران است. آنچه از میان سخنان آنان برمی‌آید، نه‌فقط روایت شهادت، بلکه درس زندگی است؛ درس بندگی خدا، خدمت به خلق، بی‌تفاوت نبودن نسبت به مردم و استمرار جهاد در قالب‌های گوناگون بعد از شهادت فرزندان. این مادران همچنان خود را «در حال انجام وظیفه» می‌دانند و این استمرار، پیام زنده فرهنگ ایثار در جامعه است.

مرضیه میرضایی، مادر شهید مدافع حرم میرزا محمود تقی‌پور، در گفت‌وگو با محورنیوز به نقل از خبرگزاری مهر اظهار کرد: اخلاصی که در تمام رفتارهای او جاری بود، توجه ویژه‌ای که به اطرافیان داشت و ایثاری که سال‌ها پیش از حضور در جبهه سوریه آن را تمرین کرده بود، ستودنی است. وی با اشاره به ویژگی‌های فرزندش بیان کرد: از شهدا هرچه بگوییم کم است. همه شهدا ویژگی‌های خاصی داشتند؛ یکی از مهم‌ترین ویژگی‌هایشان اخلاص فراوان بود. اگر ما می‌خواهیم ادامه‌دهنده راه شهدا باشیم و محبوب خدا باشیم، باید مانند آنها اعمالمان با اخلاص باشد. میرضایی با تأکید بر اینکه شهید محمود نسبت به اطرافیان بی‌تفاوت نبود، گفت: متأسفانه امروز در جامعه بی‌تفاوتی نسبت به اطرافیان وجود دارد، اما شهید محمود فکر می‌کرد به دنیا آمده که بندگی خدا کند و خدمت به خلق خدا. وی افزود: شهید محمود از سال‌ها قبل ایثار را تمرین کرده بود؛ با خدمت به دوستانش، شرکت در اردوهای جهادی، کمک به نیازمندان و خدمت به خانواده. زمانی که مردم سوریه نیاز به وجودش داشتند، او اطاعت امر خداوند را انجام داد و اعتقادش این بود که جهاد امری واجب است. میرضایی ادامه داد: فرزندم سال‌ها برای شهادت دعا می‌کرد و آرزوی قلبی‌اش این بود که در روز اربعین به شهادت برسد. دقیقاً در همان روز، اربعین سال نود و شش، به شهادت رسید. وی درباره توصیه‌های شهید نیز گفت: همه شهدا ما را توصیه می‌کنند که مطیع اوامر رهبری باشیم و راه شهدا را ادامه دهیم. شهید محمود هم توصیه می‌کرد که راه زینبی داشته باشیم، نترسیم و نگران نباشیم؛ می‌گفت اگر شهید نشویم، می‌میریم. میرضایی با اشاره به مسیر پس از شهادت فرزندش تصریح کرد: من وظیفه خودم می‌دانم که نسبت به وصیت فرزندم اولین نفر باشم. بعد از شهادت ایشان سعی کردم وظیفه اخلاقی و اجتماعی‌ام را بیشتر انجام بدهم. در هر جایی که بتوانم خدمت به مردم را ادامه داده‌ام؛ از خیریه‌ها و مجتمع‌های فرهنگی تا ستاد عتبات. اگرچه از نظر جسمی برایم سخت بوده، اما تلاش کرده‌ام وظیفه‌ام را نسبت به جامعه انجام دهم.

ام‌البنین منصورخانی، مادر شهید محمودرضا موفق، در گفت‌وگو با محورنیوز به نقل از خبرگزاری مهر با اشاره به لحظه اعزام فرزندش به جبهه، اظهار کرد: شهید از نوجوانی مطیع امر ولی‌فقیه بوده و همان سخن امام خمینی (ره) درباره لزوم رفتن جوانان به جبهه، مسیر زندگی او را تغییر داد. وی درباره ارزش‌های فرزند شهیدش گفت: محمودرضا سال آخر دبیرستان بود. ساعت دو بعدازظهر بود که یک‌باره گفت: امام فرمودند جوانان بروید کار جنگ را یکسره کنید. منصورخانی ادامه داد: قاشق را رها کرد و ناگهان بلند شد. گفتم چرا نمی‌خوری؟ گفت ولی‌فقیه من دستور داده؛ خوردن این غذا برایم دیگر حرام است. همان لحظه از خانه رفت و برای اعزام نام‌نویسی کرد. به گفته وی، شهید موفق یک ماه و چهل روز آموزش دید و پس از حدود یک ماه حضور در جبهه، به شهادت رسید. وی افزود: پدرش سرهنگ بود و می‌گفت بگذار من برائت کاری کنم، اما محمودرضا گفت: بابا، ولی‌فقیه من دستور داده؛ حتی برادرش آن زمان در جبهه جانباز شده بود، اما باز هم اکتفا نکرد و راه خودش را رفت.

فاطمه کبریتی، مادر شهیدان کوروش و داریوش شیبانی، در گفت‌وگو با محورنیوز به نقل از خبرگزاری مهر اظهار کرد: بزرگ‌ترین خواسته‌ام این است که رسانه‌ها پیام همبستگی و اطاعت از ولایت را به گوش مردم برسانند. وی بیان کرد: پیام من فقط همبستگی و مطیع امر رهبر بودن است؛ بزرگ‌ترین چیزی که ما را از خطرات حفظ می‌کند همین است. کبریتی درباره نحوه شهادت فرزندانش توضیح داد: یکی از پسرانم در مشهد و حین انجام وظیفه در بسیج به شهادت رسید و دیگری در عملیات کربلای چهار مفقود شد که پس از یازده سال پیکرش بازگشت. وی با اشاره به فاصله سه تا چهار ساله میان شهادت دو فرزندش افزود: به‌عنوان یک مادر، خوشحالم که بچه‌هایم این راه را رفتند. کبریتی ضمن قدردانی از توجه رسانه‌ها به خانواده‌های شهدا تصریح کرد: فقط می‌خواهم مردم بدانند فرزندانم برای اطاعت از ولایت و حفظ دینشان رفتند.

در روزهایی که جامعه بیش از هر زمان دیگری نیازمند بازخوانی معنای مسئولیت و ایثار است، یادآوری جایگاه مادران شهدا فرصتی است برای فهم دوباره ستون‌هایی که بر آن‌ها ایستاده‌ایم. این مادران تنها خاطره‌دار گذشته نیستند، بلکه حاملان روح صبوری و ایمان نسل‌هایی‌اند که امنیت و ثبات امروز بر دوش آنان شکل گرفته است. چهره‌های آرام و استوار آنان نشان می‌دهد که مفهوم مقاومت، فقط در میدان جنگ خلاصه نمی‌شود. در ساحت خانواده، تربیت و ایمان، میدان‌های بزرگ‌تری وجود دارد که در آن‌ها صبر، آگاهی و انتخاب‌های سخت‌گیرانه‌تری رقم می‌خورد. مادرانی که مسیر فرزندانشان را با باور، نه با اجبار، همراهی کردند، امروز نماد پایبندی به ارزش‌های اصیل‌اند. تجلیل از این مادران، صرفاً یک مراسم نمادین نیست؛ نوعی بازگشت به ریشه‌هایی است که جامعه را پیوند می‌دهد. ارزش‌هایی مانند توکل، تعهد، اخلاق اجتماعی و مسئولیت‌پذیری، در سکوت و نجابت همین مادران شکل گرفته و نسل به نسل منتقل شده است. هر بار که به آن‌ها توجه می‌شود، بخشی از هویت فرهنگی ما دوباره زنده می‌شود. این حقیقت را نباید فراموش کرد که نقش مادران شهدا فقط در گذشته معنا نمی‌یابد. حضور فعال، مشارکت اجتماعی و ادامه مسیر خدمت در فعالیت‌های مردمی و فرهنگی، نشان می‌دهد که رسالت آنان همچنان جاری است. این استمرار، چراغی است که می‌تواند پیش پای جامعه امروز نیز روشنایی بیندازد. جامعه‌ای که مادران شهدا را تکریم می‌کند، در واقع روح ایستادگی خود را پاس می‌دارد. احترام به این جایگاه، حفظ پیوند با ارزش‌هایی است که این سرزمین را از سخت‌ترین آزمون‌ها عبور داده است؛ ارزش‌هایی که اگر زنده بمانند، آینده نیز روشن خواهد ماند.